Οι σχέσεις εφήβων με ενήλικες που τους νοιάζονται τους προστατεύει από την κατάθλιψη και το άγχος

Μια μελέτη του Πανεπιστημίου Κολούμπια διαπίστωσε ότι οι θετικές σχέσεις με τους γονείς και άλλους ενήλικες κατά την παιδική ηλικία συνδέονται με καλύτερη ψυχική υγεία στην ενήλικη ζωή, ανεξάρτητα από την έκθεση σε δυσμενείς παιδικές εμπειρίες. Τα ευρήματα αυτής της μελέτης υποδεικνύουν ότι οι παρεμβάσεις που προωθούν τις υποστηρικτικές συνδέσεις ενηλίκων κατά την παιδική ηλικία θα μπορούσαν να αποδώσουν οφέλη στην υγεία του νεαρού ενήλικου πληθυσμού, μειώνοντας τον κοινωνικοπολιτισμικό κίνδυνο ψυχικών διαταραχών, όπως η κατάθλιψη και το άγχος.

“Για τα παιδιά, ένας εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας ανθεκτικότητας είναι μια ζεστή, φιλόξενη σχέση με έναν γονέα, τον φροντιστή ή άλλον ενήλικα”, δήλωσε η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Sara VanBronkhorst, MD, MPH, εθελοντική σχολή ψυχιατρικής στην Κολούμπια.

“Η μελέτη μας δείχνει ότι τα παιδιά που έχουν τουλάχιστον μία θετική, αφοσιωμένη σχέση ενηλίκου-παιδιού είναι λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν κατάθλιψη, άγχος και αντιληπτό άγχος αργότερα στη ζωή τους”, πρόσθεσε. Η μελέτη προσπάθησε να αντιμετωπίσει ένα σημαντικό κενό στην έρευνα εστιάζοντας σε περιθωριοποιημένους και μειοψηφισμένους νέους που είναι πιο πιθανό να βιώσουν πολλαπλές αντιξοότητες και να αποκτήσουν εικόνα για κοινωνικοπολιτιστικούς παράγοντες που θα ενίσχυαν την ανθεκτικότητά τους κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

Για να προσδιορίσουν τους δείκτες ανθεκτικότητας, οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα από 2.000 συμμετέχοντες στη μελέτη για τη νεολαία Boricua (BYS), μια διαχρονική μελέτη που ακολούθησε τρεις γενιές οικογενειών για 20 χρόνια, με επικεφαλής τον Cristiane Duarte, PhD, MPH, τον καθηγητή Ruane για την εφαρμογή του Science for Child & Adolescent Mental Health στην Columbia, ο οποίος είναι επίσης ανώτερος συγγραφέας της εργασίας JAMA Psychiatry.

Όλοι οι συμμετέχοντες στο BYS είναι Πουέρτο Ρίκο καταγωγής, περίπου οι μισοί κατοικούν αρχικά στο νησί του Πουέρτο Ρίκο και άλλοι στο Νότιο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Οι ερευνητές αξιολόγησαν για δυσμενείς εμπειρίες παιδικής ηλικίας, ή ACE, σε τρία σημεία κατά την παιδική ηλικία. Αυτές οι εμπειρίες μπορεί να περιλαμβάνουν πράγματα όπως η σωματική ή συναισθηματική κακοποίηση, η παραμέληση, η ψυχική ασθένεια του φροντιστή, ο θάνατος ή η φυλάκιση και η οικιακή βία.

Επίσης, μέτρησαν επτά κοινωνικοπολιτιστικούς παράγοντες που σχετίζονται με την ανθεκτικότητα, οι οποίοι περιελάμβαναν κοινωνικές σχέσεις (μητρική ζεστασιά και φιλίες) και πηγές νοήματος (οικογένεια και οικογενειακή θρησκευτικότητα). Τα αποτελέσματα της ψυχικής υγείας μετρήθηκαν κατά τη νεαρή ενήλικη ζωή και περιελάμβαναν γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, μείζονα καταθλιπτική διαταραχή, διαταραχή χρήσης ουσιών και αντιληπτό άγχος. Όπως υπέθεσαν, διαπίστωσαν ότι οι μετρήσεις των κοινωνικών σχέσεων, εκτός από τις σχέσεις με τους συνομηλίκους, συσχετίστηκαν με λιγότερη κατάθλιψη και άγχος και λιγότερο αντιληπτό άγχος στη νεαρή ενήλικη ζωή.

Παραδόξως, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η θρησκευτικότητα της οικογένειας, που συχνά θεωρείται προστατευτική, συσχετίστηκε με περισσότερο – όχι λιγότερο – αντιλαμβανόμενο άγχος μεταξύ των νεαρών ενηλίκων που είχαν βιώσει υψηλά ACE. Αξίζει να σημειωθεί ότι, ενώ υπήρχαν συσχετισμοί μεταξύ παραγόντων ανθεκτικότητας και αργότερα στρες, κατάθλιψης και άγχους, κανένας από τους παράγοντες ανθεκτικότητας που μελετήθηκαν δεν συσχετίστηκε με τη διαταραχή χρήσης ουσιών.

“Με παράγοντες όπως η θρησκευτικότητα, η ιστορία μπορεί να είναι πιο λεπτή», είπε ο Δρ VanBronkhorst. «Μια εξήγηση για αυτό το απροσδόκητο εύρημα θα μπορούσε να είναι ότι οι θρησκευόμενες οικογένειες μπορεί να βιώσουν υψηλότερα επίπεδα ντροπής και ενοχής που σχετίζονται με τα ΜΕΑ, όπως η χρήση γονικών ουσιών ή ο εγκλεισμός”, τόνισε.

Οι ερευνητές είπαν ότι το γεγονός ότι αρκετοί δείκτες που σχετίζονται με την ανθεκτικότητα δεν προσέφεραν προστασία υπογραμμίζει τη σημασία της πρόληψης των ΜΕΑ και υπογραμμίζει την ανάγκη να βρεθούν άλλοι τρόποι υποστήριξης των παιδιών που βιώνουν αντιξοότητες στο πλαίσιο της περιθωριοποίησης και της μειοψηφίας.

“Μπορεί να χρειαστεί να κοιτάξουμε πέρα από τους παραδοσιακούς προγνωστικούς παράγοντες ανθεκτικότητας», είπε ο Δρ Ντουάρτε. «Μελλοντικές μελέτες θα μπορούσαν να εξετάσουν τους ρόλους, για παράδειγμα, των οικονομικών πόρων, του ρατσισμού και της κοινωνικής ισότητας στην ανθεκτικότητα”, ανέφερε. Η Δρ VanBronkhorst, η οποία εκτός από το ρόλο της στην Columbia εργάζεται ως ψυχίατρος παιδιών και εφήβων στο Network180, μια κοινοτική κλινική ψυχικής υγείας, βλέπει πολλά παιδιά με υψηλά ACE.

“Οι γονείς με τους οποίους συνεργάζομαι βλέπουν τα παιδιά τους να δυσκολεύονται, θέλουν να δημιουργήσουν αυτές τις θετικές σχέσεις, αλλά τόσα πολλά εμποδίζουν», είπε. Και αμέσως μετά τόνισε: “Θα πρέπει να τους βοηθήσουμε με μαθήματα γονικής μέριμνας και οικογενειακή θεραπεία. Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε δασκάλους και μέλη της κοινότητας. Αλλά θα πρέπει επίσης να εξετάσουμε μεγαλύτερες, δομικές παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να μειώσουν τις εμπειρίες αντιξοοτήτων και τις αιτίες του άγχους που παρεμποδίζουν τη δημιουργία ενηλίκων. δεσμούς που μπορούν να προστατεύσουν τα παιδιά από το άγχος”.

Σε αυτή τη μελέτη θέλαμε να αναγνωρίσουμε ότι η ανθεκτικότητα δεν μπορεί να περιοριστεί σε μεμονωμένες ιδιότητες με τις οποίες μπορεί να γεννηθεί κανείς”, πρόσθεσε ο Δρ Ντουάρτε. Και τόνισε: “Η ανθεκτικότητα είναι μια διαδικασία. Για να συμμετάσχουν σε αυτή τη διαδικασία, τα παιδιά και οι φροντιστές χρειάζονται πρόσβαση σε πόρους στο περιβάλλον τους που ενθαρρύνουν ισχυρές, ανταποκρινόμενες σχέσεις και ουσιαστικές εμπειρίες”.