Το να ενισχύσετε την αίσθηση επάρκειας και σκοπιμότητας στους εφήβους μπορεί να έχει θετική επίδραση στην επίδοση τους

Η ενθάρρυνση των εφήβων να αναπτύξουν την αίσθηση της ικανότητας και της σκοπιμότητας, αντί να επικεντρώνονται μόνο στην ευτυχία τους, μπορεί σύμφωνα με νεότερη έρευνα, να βελτιώσει τόσο την ακαδημαϊκή τους επίδοση όσο και την ψυχική τους υγεία. Αυτό υποδηλώνει την ανάγκη για αλλαγές στην προσέγγιση της ευημερίας στα σχολεία.

Η μελέτη του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 600 έφηβοι από επτά αγγλικά σχολεία, εξέτασε δύο ξεχωριστές πτυχές της ευημερίας τους: την ικανοποίηση από τη ζωή και την «ευδαιμονία». Ενώ η ικανοποίηση από τη ζωή ισοδυναμεί χονδρικά με το πόσο ευτυχισμένος είναι ένας άνθρωπος, η ευδαιμονία αναφέρεται στο πόσο καλά αυτό το άτομο αισθάνεται ότι λειτουργεί. Ενσωματώνει αισθήματα ικανότητας, κινήτρων και αυτοεκτίμησης.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι μαθητές με υψηλά επίπεδα ευδαιμονίας ξεπερνούσαν σταθερά τους συνομηλίκους τους στις αξιολογήσεις σε επίπεδο GCSE, ειδικά στα Μαθηματικά. Κατά μέσο όρο, όσοι πέτυχαν κορυφαίους βαθμούς στα Μαθηματικά είχαν επίπεδα ευδαιμονικής ευεξίας 1,5 φορές υψηλότερα από εκείνους με τους χαμηλότερους βαθμούς.

Δεν βρέθηκε τέτοια σχέση μεταξύ της ακαδημαϊκής επίδοσης και της ικανοποίησης από τη ζωή. Παρόλα αυτά, η πολιτική για την ευημερία των παιδιών στην Αγγλία τείνει να επικεντρώνεται στην ικανοποίηση από τη ζωή. Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, πρόσθεσε πρόσφατα την «ευτυχία» στα εθνικά προγράμματα σπουδών ως μέρος της καθοδήγησής της για τις σχέσεις, το σεξ και την εκπαίδευση στην υγεία (RSHE), δίνοντας έμφαση στη διδασκαλία των εφήβων πώς να αισθάνονται ευτυχισμένοι και ανθεκτικοί ενώ διαχειρίζονται αρνητικά συναισθήματα.

Προηγούμενη έρευνα έχει επισημάνει τη σημασία της ενίσχυσης της ευδαιμονικής ευημερίας των εφήβων με την καλλιέργεια των προσωπικών τους αξιών, στόχων και αίσθησης αυτοεκτίμησης. Η νέα μελέτη φαίνεται να ενισχύει αυτή την περίπτωση αποδεικνύοντας μια θετική σχέση μεταξύ της ευδαιμονίας και των ακαδημαϊκών επιδόσεων.

Η κύρια συγγραφέας του, η Δρ Tania Clarke, είναι ψυχολόγος της εκπαίδευσης που τώρα εργάζεται για το Youth Endowment Fund, αλλά ανέλαβε τη μελέτη για τη διδακτορική της έρευνα στη Σχολή Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Cambridge. Τα ευρήματα δημοσιεύονται στο School Psychology Review.

«Η εκπαίδευση ευεξίας συχνά επικεντρώνεται στο να διδάξει στους μαθητές να είναι χαρούμενοι και όχι λυπημένοι». είπε ο Κλαρκ. «Αυτό είναι υπερβολικά απλοϊκό και παραβλέπει άλλες ζωτικές ιδιότητες της ευημερίας που είναι ιδιαίτερα εμφανείς κατά τη διάρκεια της διαμορφωτικής περιόδου της εφηβείας».

«Οι έφηβοι πρέπει επίσης να αναπτύξουν αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση και, ιδανικά, αίσθηση του νοήματος και του σκοπού. Κρίνοντας από τα ευρήματά μας, ένας έφηβος που παίρνει αυτή τη στιγμή βαθμολογίες 3 ή 4 στα Μαθηματικά GCSE θα μπορούσε να βοηθήσει να ανέβει μερικούς βαθμούς εάν Τα σχολεία τόνισαν αυτές τις ιδιότητες για όλους τους μαθητές, αντί να προωθούν απλώς τη θετικότητα και να ελαχιστοποιούν τα αρνητικά συναισθήματα».

Στη μελέτη συμμετείχαν 607 έφηβοι, ηλικίας 14-15 ετών. Οι συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν μια καθιερωμένη ψυχολογική αξιολόγηση που ονομάζεται «Πώς νιώθω για τον εαυτό μου και το σχολείο», η οποία μετρά τόσο την ικανοποίηση από τη ζωή όσο και την ευδαιμονία, καθώς και τα συναισθήματα διαπροσωπικής συγγένειας και αρνητικότητας.

Αυτά τα μέτρα συγκρίθηκαν με τις βαθμολογίες τους σε εικονικά Αγγλικά και Μαθηματικά GCSE. Η έρευνα αξιολόγησε επίσης εάν οι μαθητές εμφάνιζαν μια «νοοτροπία ανάπτυξης»: μια πίστη στην προσωπική τους ικανότητα για βελτίωση. Πολλοί εκπαιδευτικοί το θεωρούν απαραίτητο για τη βελτίωση των ακαδημαϊκών επιδόσεων.

Η συνολική ευημερία των μαθητών — η ευδαιμονία και η ικανοποίηση από τη ζωή μαζί — συσχετίστηκε σαφώς θετικά με τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Όσοι πέτυχαν τους κορυφαίους βαθμούς στα Μαθηματικά (τάξεις 8 ή 9) είχαν, κατά μέσο όρο, βαθμολογία ευημερίας 32 από τα πιθανά 50. Αυτό ήταν εννέα βαθμούς υψηλότερο από εκείνους με βαθμό 1 και τρεις έως τέσσερις βαθμούς υψηλότερος από τον μέσο όρο για όλους 607 μαθητές.

Όταν ανέλυσαν τις ξεχωριστές διαστάσεις της ευημερίας, ωστόσο, οι ερευνητές βρήκαν μια θετική σχέση μεταξύ της ευδαιμονίας και των υψηλότερων επιδόσεων, αλλά καμία συσχέτιση με την ικανοποίηση από τη ζωή. Στα Μαθηματικά, η μέση βαθμολογία ευδαιμονικής ευημερίας των μαθητών της 9ης τάξης ήταν 17,3 από ένα πιθανό 25, ενώ αυτή των μαθητών της Α΄ τάξης ήταν μόλις 10,9. Αυτά τα αποτελέσματα ίσχυαν ακόμη και όταν συνυπολογίζονται δυνητικά συγχυτικοί παράγοντες, όπως η φοίτηση στο σχολείο, το φύλο, η κοινωνικοοικονομική κατάσταση ή οι ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι η νοοτροπία ανάπτυξης δεν προέβλεπε καλά ακαδημαϊκά αποτελέσματα, αν και οι μαθητές με υψηλή ευδαιμονική ευημερία έτειναν να επιδεικνύουν τέτοια νοοτροπία. Άλλες έρευνες προσπάθησαν παρομοίως να δημιουργήσουν μια σαφή σύνδεση μεταξύ της νοοτροπίας ανάπτυξης και της ακαδημαϊκής προόδου, αλλά τη συνδέουν γενικότερα με τη θετική ψυχική υγεία. Αυτό σημαίνει ότι η ευδαιμονία, καθώς και η υποστήριξη της καλύτερης επίδοσης, μπορεί επίσης να υποστηρίξει σημαντικές πτυχές της αυτοπεποίθησης, οδηγώντας σε ευρύτερα οφέλη για την ψυχική υγεία.

Η ευρύτερη έρευνα του Clarke υποδηλώνει ότι διάφοροι περιορισμοί περιορίζουν επί του παρόντος την ικανότητα των σχολείων να προάγουν την ευδαιμονική ευημερία. Σε παλαιότερο άρθρο της Review of Education δημοσίευσε τα αποτελέσματα εις βάθος συνεντεύξεων με μερικούς από τους ίδιους μαθητές, οι οποίες υπογράμμισαν τις ανησυχίες σχετικά με μια «κουλτούρα απόδοσης» που προέρχεται από τη μεγάλη έμφαση στις δοκιμές υψηλού κινδύνου. Αυτές οι συνεντεύξεις έδειξαν ότι πολλοί μαθητές συσχετίζουν το «να τα πάνε καλά» με τη λήψη καλών βαθμών, παρά με τις δικές τους δυνάμεις, αξίες και στόχους.

Οι μαθητές είπαν ότι συχνά ένιωθαν άχρηστοι, ανεπαρκείς ή «χαζοί» αν δεν πέτυχαν υψηλούς βαθμούς στα τεστ. «Αφήστε τις βαθμολογίες σας να σας καθορίσουν», είπε ένας μαθητής στον Clarke. «Τότε αισθάνεσαι πολύ χαμηλά για… την αξία σου και τα πάντα. Νομίζεις ότι είναι κυριολεκτικά το τέλος του κόσμου». Κατά ειρωνικό τρόπο, τα νέα ευρήματα υποδηλώνουν ότι περιορίζοντας την ικανότητα των δασκάλων να υποστηρίζουν την προσωπική ανάπτυξη των μαθητών, η μεγάλη έμφαση στα αποτελέσματα των εξετάσεων και στις εξετάσεις μπορεί να υπονομεύει την ακαδημαϊκή πρόοδο, τουλάχιστον σε ορισμένες περιπτώσεις.

Ο Clarke πρότεινε ότι η ευδαιμονική θεραπεία, η οποία εμφανίζεται όλο και περισσότερο στην επαγγελματική ψυχολογία της ψυχικής υγείας των εφήβων, θα μπορούσε να ενσωματωθεί περισσότερο στην εκπαίδευση για την ευημερία. Ειδικότερα, η μελέτη της υπογραμμίζει την ανάγκη να βοηθηθούν οι μαθητές να κατανοήσουν το ακαδημαϊκό έργο και την πρόοδό τους στο πλαίσιο των προσωπικών τους κινήτρων και στόχων.

«Υπάρχει σύνδεση μεταξύ της καλύτερης ευημερίας και μιας πιο λεπτής κατανόησης της ακαδημαϊκής επιτυχίας», είπε ο Clarke. «Επειδή τα σχολεία βρίσκονται υπό μεγάλη πίεση για να προσφέρουν ακαδημαϊκά αποτελέσματα, αυτή τη στιγμή οι μαθητές φαίνεται να μετρούν τους εαυτούς τους με το σύστημα των εξετάσεων, αντί για το ποιοι θέλουν να είναι ή τι θέλουν να επιτύχουν».

Ο Δρ Ros McLellan, από τη Σχολή Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, ο οποίος συνέγραψε τη μελέτη, είπε: «Η εκπαίδευση ευημερίας πρέπει να προχωρήσει πέρα από τις έννοιες της «ενίσχυσης» της ευτυχίας προς τη βαθύτερη δέσμευση, βοηθώντας τους εφήβους να συνειδητοποιήσουν τα μοναδικά ταλέντα και τις φιλοδοξίες τους. και μια αίσθηση του τι σημαίνει ευτυχία για αυτούς, προσωπικά. Αυτό δεν θα βελτίωνε απλώς την ευημερία: είναι επίσης πιθανό να σημαίνει καλύτερα αποτελέσματα εξετάσεων και ίσως λιγότερα προβλήματα για τους μαθητές αργότερα.”